Een blockchain is een gedistribueerd data-uitwisselingssysteem dat werkt op basis van consensus en een onveranderbare gedecentraliseerde verzameling van data, die opgeslagen wordt in volgorde van wanneer die data is binnengekomen. Gedistribueerde systemen zijn een computerparadigma waarbij twee of meer knooppunten (deelnemers) op een gecoördineerde manier met elkaar samenwerken om een gemeenschappelijk resultaat te bereiken. 

Onderscheidende elementen zijn volgens Nictiz:

• Transacties tussen partijen worden ondertekend met behulp van cryptografie (publiek/ private sleutels). Het doel hiervan is dat transacties hiermee altijd herleidbaar zijn naar diegene die de transactie gestart heeft. 
• Na aanmaak worden de transacties in een “peer to peer”-netwerk uitgezonden. 
• Een of meer transacties worden in een “block” gezet; dit blok wordt aan de blockchain toegevoegd. Dit zorgt voor integriteit (geen aanpassingen achteraf) en onweerlegbaarheid (niemand kan claimen dat een transactie niet heeft plaatsgevonden). Een block wordt aan de blockchain toegevoegd als er door de deelnemers consensus is bereikt. Bij Bitcoin gebeurt dat door “miners” die rekenen om te komen tot een valide uitkomst op een ingewikkelde rekensom, het zogenaamde “proof-of-work” mechanisme. Er zijn ook andere manieren om consensus te bereiken. Partijen die bijdragen aan het bereiken van consensus, bijvoorbeeld door inzetten van rekenkracht, kunnen hiervoor worden beloond. Op die manier is er een prikkel om te valideren.
• Zodra een block is toegevoegd aan de blockchain neemt iedere deelnemer aan het netwerk deze over omdat deze dan wordt gezien als de langste en dus meest “ware” versie. Op deze manier ontstaat een gedistribueerde en niet-wijzigbare database van opvolgende blokken. Een tussenliggend blok is niet te wijzigen zonder alle blokken die daarna komen te beïnvloeden. 
• Er is niet één centrale opslag van gegevens, maar alle betrokken partijen beschikken over een kopie: een gedistribueerd systeem.

Een smart contract (slim contract) is een geprogrammeerd contract waarvan de afspraken in computercode staan vastgelegd op de blockchain. Het contract wordt automatisch uitgevoerd zonder dat hier (vertrouwen in) een tussenpartij voor nodig is. Deze afspraken zijn altijd in te zien, maar kunnen onmogelijk nog worden aangepast.

De meeste blockchainpartijen noemen “vertrouwen” als belangrijkste eigenschap van blockchain. Dankzij de techniek – met name smart contracts en het onweerlegbaar opslaan van gegevens – zijn immers minder trusted third parties nodig. Maar de realiteit is dat vertrouwen in de verzekeringsbranche al fundamenteel is gewaarborgd in het wezen van “verzekeren” en dankzij toezicht van de DNB en AFM, en vereisten rond Wft-diploma’s. De noodzaak om dit vertrouwen anders in te richten is vergeleken bij andere branches dan ook relatief laag (SIVI 2019).